در سرزمین ایران، مردی می‏ زیست که او را “صیاد” می‏ نامیدند؛ نام و نشانی که شایسته فردی بود که با خوبی‏ها و کمالاتش، دل‏ها را صیدمی‏کرد.

صیاد، ساده و صمیمی، ولی الگوی عزت و جوان‏مردی بود. هنوز او را به خوبی نشناخته و جایگاه بلندش را درک نکرده بودیم که باخبر شدیممنافق درمانده‏ای خود را در لباس رفتگر شهرداری پنهان می‏کند و صبح ۲۱ فروردین، درکمین صیاد می‏نشیند تا هنگام خروج امیر دل‏ها از خانه، خون همیشه جوشان او را مقابل چشم فرزندش بر زمین بریزد.

سپهبد شهید علی صیاد شیرازی، سال ۱۳۲۳ چشم به جهان گشود. شهرستان درگز در شمال خراسان زادگاه اوست.

پدرش فردی نظامی بود که خانواده خود را با توجه به روحیات مذهبی‏ اش سرپرستی می‏کرد. علی به دلیل وضعیت شغلی پدر به شهرهای مختلف سفرمی‏کرد و دوران کودکی و نوجوانی‏ اش را همراه خانواده در مشهد مقدس و شهرهای دیگری از جمله گرگان، آمل، شاهرود، گنبد و تهران پشت سرگذاشت.

شهید صیاد شیرازی، تحصیلات متوسطه را در دبیرستان امیرکبیر تهران به پایان رساند و تحصیلات نظامی‏ اش را از سال ۱۳۴۳ در دانشگاه افسری آغاز کرد.

پس از گذشت سه سال و دریافت مدرک کارشناسی، برای ادامه تحصیل عازم اصفهان شد. در این مدت، به یگان‏های تبریز و لشکر ۸۱ زرهیکرمانشاه رفت و به عنوان دیده‏بان توپخانه، فرمانده آتشبار و افسر رابط توپخانه به فعالیت خویش ادامه داد تا اینکه سرانجام در سال ۱۳۴۶ با درجه ستوان دومی در رشته توپخانه دانش آموخته گردید. دوره آموزشی زبان انگلیسی را در تهران پشت سرگذاشت وسال ۱۳۵۱ از طرف ارتش، به آمریکا اعزام شد و دوره هواسنجی بالستیک را در آنجاگذراند.

صیاد شیرازی دانشجوی ممتازی بود که پس از بازگشت ازآمریکا، به مرکز آموزش توپخانه اصفهان منتقل شد و تا پیروزی انقلاب اسلامی،فعالیت خویش را با عنوان تدریس، نقشه‏برداری، معلم صبحگاه و کار با دانشجویان ادامه داد.

فقط یک سال و هفت ماه از پیروزی انقلاب اسلامی گذشته بود که رژیم صدام به خود جرئت داد وارد مرزهای جنوبی کشورمان شود و از تصرفتهران در طول ۴۸ ساعت سخن بگوید. با شروع جنگ تحمیلی، امیر سپهبد علی صیاد شیرازیمانند بسیاری از فرماندهان ارتش و سپاه، به جبهه نبرد شتافت و با هدف بیرون راندنبیگانگان از خاک کشور، به تلاش شبانه‏روزی خود در این راه مقدس ادامه داد.

او مرد جنگ و عمل بود. فکر و قلبش برای رزمنده‏ هامی‏تپید و هرگز جبهه را جز برای شرکت در جلسات شورای دفاع، دیدار و ملاقات با حضرتامام خمینی رحمه‏ الله یا گزارش‏های عملیاتی به فرماندهی کل قوا ترک نمی‏کرد.

کوتاهی و کارشکنی‏های بنی ‏صدر از یک سو و سیل ویرانگر شایعات، تهمت‏ها، ناسپاسی‏ها و زخم‏ زبان‏ها نیز از سوی دیگر، به قلب صیادفشار می‏آورد تا او را از پای درآورد.

ولی او مردانه ایستادگی کرد. او هم‏زمان بافرماندهی و دفاع جانانه در خط مقدم جبهه‏ها، به مقاومت و تدبیر در برابر عملکردبنی‏صدر و اطرافیان او می‏پرداخت و سرانجام به خواست خدا به موفقیت هم رسید.

کارآمدی و شایستگی شهید صیاد شیرازی در کوران حوادث به گونه ‏ای نمود پیدا کرد که در تاریخ ۲۳ تیرماه ۱۳۶۵، با حکم حضرت امام خمینی رحمه‏ الله به عضویت شورای عالی دفاع برگزیده شد. او هجدهم اردیبهشت ۱۳۶۶، باپیشنهاد رئیس شورای عالی دفاع و موافقت حضرت امام رحمه‏الله به درجه سرتیپی رسید.
صیاد در مهر ۱۳۶۸، به درخواست رئیس ستاد کل نیروهای مسلح و موافقت مقام معظم رهبری و فرماندهی کل قوا، به معاونت بازرسی ستاد فرماندهی کل نیروهای مسلح منصوب شد. او در شهریورماه ۱۳۷۲، با حکم فرماندهی کل قوا به جانشینی رئیس ستاد کل نیروهای مسلح برگزیده شد و در تاریخ ۱۶ فروردین ۱۳۷۸، هم زمان با عید سعید غدیر، باحکم مقام معظم رهبری به درجه سرلشگری نایل آمد. 

پس از پایان جنگ تحمیلی، غم سنگینی بر دل مجروح صیاد نشست؛ گویا فصل شهادت رو به آخر رسیده و صیاد از قافله شهادت جا مانده بود.

ولی سرانجام با گذشت یازده سال از پایان جنگ تحمیلی، در تاریخ ۲۱ فروردین ۱۳۷۸ سوز و آه صیاد به ثمر رسید و گُل وجودش از روی زمین چیده شد.

منافقی کوردل، صبح‏ هنگام به صید علی صیاد شیرازیآمد و خشم و کینه چند ساله‏اش را در شلیک گلوله‏ ای نشان داد.

امیر سپهبد علی صیاد شیرازی، الگوی صبر و متانت بود. وفای او به ولایت و اطاعتش از حضرت امام خمینی رحمه‏ الله و مقام معظم رهبری،زبانزد دوست و دشمن بود. نماز اول وقت او در سخت ‏ترین شرایط ترک نمی‏شد و نماز شب را مانند دوستی صمیمی در آغوش می‏کشید. صیاد خود را سرباز اسلام و امام زمان(ع)می‏دانست و همواره سخنانش را با دعای فرج آغاز می‏کرد.

به سفارش حضرت امام خمینی رحمه‏ الله دوشنبه‏ ها وپنجشنبه‏ ها را روزه می‏گرفت تا نفْس خویش را به خودسازی و هم‏دردی با محرومان آشناسازد.

فرزند شهید صیاد شیرازی از صبح شنبه ۲۱ فروردین۱۳۷۸ خاطره‏ای چنین دارد: پدرم آماده رفتن به محل کارش بود. تازه از خانه خارج شده بود و من هم پشت سرش حرکت می‏کردم تا قسمتی از راهمان را که مشترک بود با هم برویم.

هنوز به در حیاط نرسیده بودم که در آن سکوت صبحگاه،صدای چند گلوله مرا سراسیمه به کوچه کشاند و در آن خلوت صبحگاهی، پدرم را دیدم که مقابل در خانه‏ مان به خون خود غلطیده است. دیگر کسی را ندیدم جز مردی که خود را درلباس رفتگر شهرداری پنهان کرده بود و با سرعت از محل حادثه دور می‏شد.

با گذشت زمان کوتاهی از شهادت صیاد، گروهک منافقین به طور رسمی و علنی بر گناه خویش اعتراف کرد و ریختن خون این انسان بزرگ را به گردن گرفت.

درماندگان منافق چنین پنداشتند که اگر یک نفر مانندصیاد از این جامعه جدا شود، جایی برای حضور خیالی آنان گشوده خواهد شد، ولی خواب و خیال خام آنها هنگامی برملا شد که با چشمان کورشان تماشا کردند محبوب و مراد دل صیاد، در مراسم تشییع سرباز وفادارش حاضر شد و مقابل چشم جهانیان، بوسه عشق را در کام جان صیاد، جاودان نمود