رسول اکرم(ص) فرمود: شعبان ماه شریفی است و آن ماه من است. هر که یک روز از ماه مرا روزه بگیرد، بهشت بر او واجب می‌شود.

ماه شعبان، از راه رسید، ماهی که نویدبخش ولادت بسیاری از ستارگان آسمان امامت و ولایت بوده و به حضرت سید الانبیاء(ص) منسوب است. آن حضرت این ماه را روزه مى‌گرفت و به ماه رمضان وصل مى‌کرد و مى‌فرمود: شعبان، ماه من است هر که یک روز از ماه مرا روزه بگیرد، بهشت بر او واجب می‌شود. پیامبر اکرم(ص) در یکی از سال‌ها، به هنگام آغاز این ماه خطبه‌ای خواند و مردم را نسبت به شرافت این ماه آگاه فرمود.
در بحارالانوار قسمت‌هایی از این خطبه چنین آمده است:
“شعبان ماه شریفی است و آن ماه من است. حاملان عرش آن را بزرگ می‌شمارند و حق آن را می‌شناسند. آن ماهی است که در آن همچون ماه رمضان، روزی بندگان زیاد می‌گردد و در آن بهشت آذین بسته می‌شود و این ماه را شعبان نامیده‌اند. زیرا در آن ارزاق مومنان تقسیم می‌شود و آن ماهی است که عمل در آن چند برابر می‌شود و کار نیکو هفتاد برابر ثمره می‌دهد.
مرحوم صدوق در کتاب من لایحضره الفقیه روایت کرده که: شنیدم از اباعبداللّه(ع) که مى فرمود: کسى که روز اول ماه شعبان روزه بگیرد بهشت بر او واجب مى شود و هر کس دو روز روزه بگیرد، خداوند در هر روز و شبى در دنیا به او نظر مى افکند و نظر خود را به او در بهشت ادامه مى دهد و هر کس سه روز روزه بدارد، خدا را در عرش او و بهشت خود زیارت مى نماید. یعنى زائر خدا مى شود همانطور که اگر کسى قصد خانه خدا کند، قصد خدا را نموده است.
امام صادق(ع) فرمود: هر کس سه روز آخر ماه شعبان را روزه بگیرد و به روزه ماه رمضان وصل کند خداوند ثواب روزه دو ماه پى در پى را برایش محسوب مى‏کند. (وسائل الشیعه ج ۷ ص ۳۷۵،ح ۲۲)
فرازهایى از مناجات شعبانیه
خدایا بشنو دعایم را هرگاه دعا کنم و صداى ناله ام را بشنو هنگامى که صدایت کنم. و به من رو کن هنگامى که تو را مناجات کنم. خدا یا اگر مرا محروم کنى چه کسى به من روزى دهد و اگر تو مرا خوار کنى چه کسى مرا یارى کند. خدایا از خشم و غضبت به تو پناه مى برم. خدایا اگر من شایسته رحمت تو نیستم پس تو بر اینکه بر من به فضل وسیعت جود کنى شایسته اى.
خدایا گناهان من را در دنیا مى پوشانى ولى من به پوشاندن خطاها در آخرت نیازمندترم. زیرا در قیامت باید در حضور پیامبران، صلحا و شهدا پاسخ گوى اعمال خود باشم. چون در این دنیا همه مردم مثل خودم خطا کارند ولى در قیامت شرمندگى در حضور پیامبران و امامان معصوم را چگونه چاره جویى کنم؟
خدایا اگر مرا به جرمم مؤاخذه کنى تو را به عفوت مؤاخذه مى کنم. و اگر مرا به گناهم بازخواست کنى تو را به مغفرتت بازخواست مى کنم. و اگر مرا داخل جهنّم کنى به اهل جهنّم اعلام مى کنم که من خدا را دوست داشتم.
خدایا عمرى را در غفلت و بى خبرى و فراموشى گذراندم و جوانى ام را در حال مستى و دورى از تو به پیرى رساندم. خدایا غرور به کرمت مرا بیدار نکرد.
خدایا مرا از آنانى قرار ده که وقتى او را خواندى، پاسخت را داد. خدایا مرا از کسانى قرار ده که همواره به یاد تو هستند و پیمان تو را نمى شکنند. همواره شکرگزار تو هستند.
خدایا مرا به نور عزّت فروزنده ات پیوند ده تا تو را بهتر بشناسم و از غیر تو جدا شوم.(مفاتیح الجنان، ص ۲۵۹)