کارلگوستاویونگ روانشناس سوئیسی تعبیرِ جالبی از انسانِ خوشحال دارد که بسیار از تعریفِ عادی و معمولِ خوشحالی فاصله دارد.

بر اساسِ این تعریف:

۱ – خوشحال بودن یعنی توانمندیِ بالای ما در شکیبایی و استقامت در برابر سختی ها

۲ – خوشحالی یعنی اطمینانی درونی به این که درد و رنج و سختی و بیماری و مرگ، جزء لاینفک زندگی ست اما هیچ کدام از آنها نمی تواند مرا از پا بیاندازد.

۳ – خوشحالی یعنی میل به زندگی علی رغم علمِ به فانی بودنِ همه چیز؛

۴ – خوشحالی یعنی در سختی ها لبخند زدن؛

۵ – خوشحالی یعنی آگاهی از توانمندی بزرگ ما برای به دوش کشیدنِ مشکلات؛

۶ – خوشحالی یعنی بعد از هر زمین خوردن همچنان بتوانیم بلند شویم، بعد از هر گریه همچنان بتوانیم بخندیم و لبخند بر لبِ دیگر همنوعان بیاوریم؛

۷ – خوشحالی یعنی حضورِ کاملِ ما در هستی،

۸ – خوشحالی یعنی همچون رود، جاری بودن و در حرکت بودن، عبور کردن و به عظمتی بی پایان چشم دوختن؛

۹ – خوشحالی یعنی توانایی ما به گفتنِ یک آریِ بزرگ به زندگی؛

خوشحالی یعنی ادامه دادن👇

همچو مستسقی کز آبش سیر نیست
بر هرآنچه یافتی بالله مه ایست.
مولانا